Vorig week had een van mijn scholen een studiedag, waarop ik een gedeelte mocht leiden. We zouden een transfer maken van de theoretische opgedane kennis uit het ochtendprogram naar hun dagelijkse praktijk.
Niet door hen nog verder vol te rammen met tips (want wie is daar nooit echt ander gedrag en zelfvertrouwen door gaan vertonen?), maar door hen eens stil te laten staan bij verschillende gebieden waarop ze hun vak uitoefenen; van de interactie tot het klassenmanagement.
Ze werden uitgedaagd om in de theoretisch kennis van die ochtend na te gaan wat ze nu al deden in hun handelen als leerkracht. Om vervolgens te bedenken wat ze verder wilden uitbouwen in hun vaardigheden. Eerlijk: ze raakten daar een beetje van in paniek…
Een heel veel gehoorde uitspraak in het onderwijs-veld is: “Geef me maar praktische tips!” Leraren zijn vaak doeners en houden ontzettend van aanpakken. Geef ze een concrete opdracht of een half woord en voor je het weet hebben ze het uitgevoerd of toegepast. Fantastisch is dat. Maar…
Alleen is dat niet altijd de manier om je “probleem” op te lossen. De oplossing zit niet altijd in iets nieuws of anders. Dat besef vinden ze maar raar. Dat het antwoord in henzelf ligt.
Maar het is alles behalve raar!!!! Want 99 van de 100 leraren handelen, ieder op hun eigen manier, hartstikke goed in hun groep en met de individuele leerlingen. Ze zijn alleen onzeker over hun handelen, omdat ze de waarde van hun handelen niet inzien. Ze zien niet dat wat ze doen, bijdraagt aan de groei en bloei van hun leerlingen.
Als ik dan vervolgens aankom met het verhaal dat ik niets nieuws kom brengen, maar hen met elkaar laat praten over wat ze doen en hoe dat bijdraagt aan goed onderwijs (of in dit geval, trauma-sensitief onderwijs), dan is dat wel even gek en eng. Want dan ga je naar jezelf kijken… en ja, dat is spannend, maar het meest waardevolle wat er bestaat. JIJ.
“Vertel me maar gewoon hoe het zit… dan hoef ik niet naar mezelf te kijken… ik doe toch niets bijzonders? Hooguit doe ik dingen verkeerd!” is de onderliggende gedachte die bij veel leraren speelt. Zonde… In henzelf zit juist de bron van alle succes!
Na een half uurtje kwam het betreffende team helemaal los. Ze vonden hun draai in zichzelf en in de gesprekken met elkaar. Steeds meer succes-interventies werden gedeeld en er ontstond een grote inspiratie-pot! Na 3 uur delen van kennis en vaardigheden met elkaar had ik moeite om de groep weer tot stilte te manen. Ze wilden maar verder blijven delen. Dat is toch geweldig?!
Samen leren, samen groeien en de leerlingen laten bloeien.
Hier word ik heel gelukkig van…
Gelukkig gaat dit team ook verder met het structureel inzetten van intervisie in het team. Oftewel het op een structurele manier delen van kennis en vaardigheden. Eindelijk weer echte tijd MET elkaar in dit team… Ze hebben zelf gevoeld wat dat met hun kwaliteit als leerkracht doet! En dat is tof!
Mooie week,
Jorien
