Afgelopen weken heb ik het er regelmatig over gehad in mijn stories: simpel en echt. Dus dan kan ik niet anders dat er ook een Parel over gaat… of beter gezegd, een trilogie. Dus hou je vast! Hier is deel 1!
Tijdens mijn bezoek in december aan het Top2000-café ben ik tijdens de enorme wachttijd ook het museum van Beeld en Geluid in geweest. Er ligt daar een schat aan beeldmateriaal waarin je jezelf gemakkelijke meerdere weken kunt begraven. Zoveel wachttijd had ik nu ook weer niet, dus ik beperkte me tot 2 uurtjes marineren in jeugdseries.
Voor mij zijn jeugdseries programma’s als Bart Boos, Theo en Thea, Rembo en Rembo, Oma Hondje, Villa Achterwerk, De Soundmixshow, Ren je Rot en Kinderen voor Kinderen die “Op een onbewoond Eiland” zingen… inderdaad we zitten in de jaren ’80 en ’90.
Van het ene programma rolde ik naar het andere programma. Dieper en dieper kwam ik in de simpele televisie-jaren terecht. Geen opsmuk. Geen miljoenen prikkels per minuut. Geen hyperbewustzijn over “wat kom ik over bij de anderen”. Geen selfie-lach.
De puurheid en echtheid spatte van het scherm en maakte het boeiend en dichtbij.
Ging er “iets fout” bij Achterwerk in de Kast?
Maakt niet uit joh… laat die paling maar 6987x uit zijn pot springen, terwijl het jongetje iets heel anders voor ogen had. Geen extra take voor hem…Nee, dit was zijn kans en het was magnifiek. Al dacht hij daar zelf anders over. Feit: we hebben eigenlijk wel het meeste geleerd over palingen door juist deze scene.
De soundmixshow… Liep de Madonna-in-spé, in plaats van dat ze door de showdeur van Henny Huisman vertrok, compleet de verkeerde kant het beeld uit?
Helemaal top…
Vervolgens komt ze namelijk in het volgende shot gewoon als mini-madonna de door showdeur uit en loopt ze de trap af. Geen nieuwe take om het perfect te maken.
Dan heb je natuurlijk ook nog Rembo en Rembo, die tegen menig “Heilig Huisje” trappen. Of nouja, wat zijn die “Heilige Huisjes” nu helemaal?
Hun scenes zijn vaak educatief, vormend en zetten je aan het denken door hun simpelheid. Alleen doen ze dat op een manier die we niet als heersende norm hadden aangenomen. En dat doet bij sommige mensen pijn… En bij kinderen?? Die lachen en leren!
Want hé… juist als het anders is ben je geboeid en leer je?
Ik weet zeker dat ieder kind, na een geweldige scene van R&R, nu perfect het verschil kent tussen Comedie en Tragedie. Doe ze dat maar eens na in 2 minuten!
“Das toch nie normaaaaal?!?!?” ;-p
Ik kan nog wel even doorgaan met dit soort voorbeelden. Maar allen blinken uit in we-houden-het-klein, in echtheid, in puurheid en in simpelheid. En vooral ook: geen consessies doen aan de massa. Ze doen wat hun creatieve hart en visie op het leven hen ingaf.
Wat mij betreft zijn dit de ingrediënten van Klein Geluk: het essentiële voedingsmiddel voor het leven. En daarmee de voeding voor elkaar…
Hoe hou jij het simpel en echt?
Ik ben heel benieuwd.
Jorien
