Daar stond ze… licht zenuwachtig om zich heen kijkend. Braaf in het gelid. De juf had gezegd dat haar zoon begeleiding zou krijgen en dat er een gesprek zou zijn. Dan kom je natuurlijk netjes opdagen. Maar wat gaat er dan in hemeltjesnaam allemaal gebeuren, zie je haar denken. Wat gaan ze allemaal met mijn zoon doen?

Ik zie de vraagtekens in haar ogen. De spanning voor het onbekende in haar houding.

“Er is niets aan de hand. Doe maar rustig…” zou ik het liefste gelijk tegen haar willen zeggen.

Rustig loop ik naar haar toe met een glimlach. “U bent de moeder? Ik zie het aan uw gezicht.”

Ze beantwoordt mijn opmerking met een lach. Haar spanning is verdwenen.

In ons gesprek rolt Moeder van de ene verbazing naar de andere opluchting.

“Oh, we gaan samenwerken? Gelukkig!”

“Hè, je gaat inzoomen op de talenten van mijn zoon? Ik kan wel een rijtje talenten opnoemen hoor, om mee te beginnen!”

“Ik was vroeger hetzelfde als mijn zoon… ik zal er eens over gaan nadenken wat ik vroeger eigenlijk nodig had gehad van de juf om datzelfde gevoel te doorbreken .”

“Wat? Houden we regelmatig contact over het verloop en afstemming van het traject? Wat fijn!”

Ze werd steeds enthousiaster, blijer en meer en meer betrokken.

Dat is precies wat ik wil! Hoe meer mensen er betrokken zijn bij een Traject Beeldcoaching bij een kind, hoe groter de kans van slagen is. Gedragsverandering is al moeilijk genoeg. Laat staan als er niemand in de omgeving van het kind is om je helpen.

Dat geldt natuurlijk niet alleen voor kinderen, maar ook voor volwassen. Hoe meer echte betrokkenheid van de mensen je hebt in je omgeving, hoe groter je slagingskans.

Wat doe jij in je leven om te zorgen dat je er niet alleen voor staat?

Wat doe jij om mensen in je werkomgeving te betrekken en samen te werken?

Of doe je het liever alleen? En waarom doe je dat dan; wat is je belemmerde overtuiging erachter?

Ik ben heel benieuwd!

Laat je van je horen?