“Joriehien!!! Het groene kleine vierkantje!!!” “Ohja, sorry, ik nam even een hapje taart.” Snel grabbel ik door het bakje met de kleine lego stukjes. “Hier is hij is!”
Nog voor mijn ogen het kunnen registeren, heeft mijn jarige neef het stukje al een plek gegeven in de dino die we aan het bouwen zijn; zijn kersverse verjaardagscadeau. Als ware doketerassistent ben ik verantwoordelijk voor het aangeven van de kleine lego-stukjes, zodat hij het bouwsel nóg sneller in elkaar kan knallen. Met stijgende verbazing kijk ik hoe hij het voor elkaar krijgt; zo snel en zonder ook maar een foutje te maken. Binnen mum van tijd staat er een groene lego-dino met scherpe tanden op tafel, die me akelig boos aankijkt. Ik ben licht verbaasd; vroeger bouwde ik andere dingen van lego. Gewoonweg omdat we alleen maar rechttoe-rechtaan blokjes hadden om mee te bouwen. Maargoed, anyway…
Dyslexie heeft hij… mijn neeffie… en niet te zuinig ook. Geef hem letters en hij loopt vast. Geef hem ervaring, ruimtelijk inzicht, doen, vertel verhalen en hij leert als een malle. Hij is gezegend met een topmeester, die ziet hoe hij wel leert. Hij heeft ouders die snappen wat hij nodig heeft om zijn talenten te laten groeien. En ook niet geheel onbelangrijk, hij weet zelf waar zijn mogelijkheden liggen.
Hoe kijk jij naar de kinderen in jouw groep? Moeten ze allemaal voldoen aan het standaard-plaatje wat wij over leren de wereld in geslingerd hebben? Of stem jij af op hun individuele leerstrategieën? En weet je hoe jijzelf het beste leert? Op welke manier maak jij nieuwe dingen het snelste eigen?
Ik ben heel benieuwd! Laat je van je horen? Jorien
